Het is de volgende ochtend. De dramatische gebeurtenissen van de vorige avond spoken door mijn hoofd. Ik moet iets zien te verzinnen, maar dat valt op de vroege ochtend en een lege maag niet mee. Ik schuif het gordijn van de logeerkamer open en zie dat het de hele nacht flink geregend heeft. Dat is alvast mooi, dan zijn de graafsporen die de activiteiten met het tuinschepje zouden kunnen verraden alvast uitgewist. Gelukkig schijnt nu de zon en het belooft een wat warmere dag te worden, zodat de verwarming in ieder geval overdag nog niet gemist wordt.

Een blik op mijn horloge leert me dat de winkels waarschijnlijk open zullen zijn en dus worstel ik me met mijn fiets door het zand. Gelukkig is het vandaag warmer, ik kon mijn jas in het huis laten, een vest is voor nu voldoende. Het voordeel van de nachtelijke regen is dat dit iets minder moeilijk gaat dan gisteren, dus vandaag lukt het zonder over driewielers na te denken. In het winkelcentrum voorzie ik me van noodzakelijke zaken als brood, boter, koffie, een flesje koffiemelk en dergelijke. In de Action kijk ik of er een vaas te vinden is die wat gelijkenis vertoond met de gesneuvelde vaas van gisteravond. Niet echt, maar bij gebrek aan beter toch een monstrueus exemplaar aangeschaft. De dierenwinkel is gesloten. Jammer. Omdat ik in het dorp wel bereik heb check ik op de telefoon mijn mail. Niks interessants, ook jammer. Bij de fietsenmaker leen ik even een fietspomp om de banden wat harder te krijgen, dat maakt het fietsen ook al wat gemakkelijker.

Weer teruggekomen op huize Oranjehof zet ik de koffiemelk en de boter in de koelkast en de rest laat ik even op het aanrecht liggen. Dan begin ik, als goed en verantwoordelijk neefje, aan de gevraagde diensten. Plantjes krijgen water, de grootste stofvlokken worden verzameld. Flink wat, trouwens. Je zou er een aardige kussensloop mee kunnen vullen, dan heb je weer een extra kussen in huis. Uiteraard heb ik ook de breinaald terug in tantes breiwerk gestoken. Ondertussen probeer ik te bedenken wat voor verhaal ik oom en tante moet vertellen over de verdwenen kanaries. Valt nog niet zo mee. Ik twijfel of ik het deurtje van de vogelkooi zal repareren met een elastiekje, maar omdat de kanaries er toch niet meer inzitten besluit ik ervan af te zien.

Die dag en de volgende twee dagen ben ik de ideale neef. De planten verzorg ik, de tuin wordt aangeharkt en ga zo maar door. Op de derde dag word ik opgeschrikt door een naderend automobiel. Getoeter klinkt luid en duidelijk. Een oud, hoogbenig autootje rijdt voor. Oom en tante blijken heel wat eerder van hun reisje terug te zijn dan verwacht. Ik slik en probeer koortsachtig een oplossing te bedenken. Ik maak de deur open en zie tante opgewonden naar me toelopen. ‘We hebben zoveel leuke dingen gekocht!’
Dan zie ik haar weer weglopen naar de auto om wat tassen te pakken. Oom komt met een hele stapel pakketten, waarmee hij in gevecht met het gewicht van zijn bagage én zijn evenwicht op het huis afloopt. De deur staat open, dus hij wurmt zich naar binnen. Daarbij ziet hij één detail over het hoofd: de deurmat. Struikelend valt hij letterlijk met de deur in huis, de pakketten worden daarbij door de kamer gelanceerd. Eén ervan landt op de poef, maar een ander komt met kracht tegen de vogelkooi, die treurig leeg op het tafeltje voor het raam staat en met een open deurtje al evenzeer wordt gelanceerd. Tante Hendrika rent op de gevallen oom Frederik af en ik zie mijn kans schoon. ‘Houd ze, houd ze’, roep ik luid en loop druk gebarend de tuin in. Helpende tante en opgeraapte oom komen op mijn geluid af. ‘Daar gaan ze, daar gaan ze!’ roep ik, terwijl ik de virtueel vluchtende kanaries aan de bijziende oogjes aanwijs.