De lucht is grauw. Een witte deken hangt laat boven het gras, een lichte motregen maakt het gemiezer compleet. Tussen de palen van de bovenleiding flitst het landschap voorbij. Het is een soort van hutspot van huizen, weilanden, bomen en wegen waarop kleine autootjes langzaam voortsukkelen. Een enkel schokje of een kort ‘kedeng-kedeng’ verraadt iets van de aard van het voertuig waarin ik zit, maar verder voelt alles netjes zacht, verend, comfortabel en geleidelijk aan.

Ik kijk uit het raam, speurend naar een verschil in het landschap, een aanknopingspunt waaraan ik het passeren van de landsgrens zal kunnen afleiden. Wel grappig eigenlijk. Kun je het verschil zien tussen Nederlandse of Duitse weidevelden? Zien de Duitse koeien er anders uit? We passeren een stadje. Nederlandse teksten op de reclameborden en wegwijzers. Dat is dan duidelijk.

In het stadje is nauwelijks iemand op straat te zien. Het kan het tijdstip zijn, het gegeven dat mensen naar hun werk zijn, op school zitten, of thuis van een kop koffie genieten. Het miezerige weer nodigt ook niet echt uit voor een wandelingetje in de buitenlucht.

De trein stopt bij het stationnetje. Op het perron is evenveel beweging als in de trein. Twee of drie mensen stappen uit en evenveel stappen er in. Gehaaste voetstappen op het perron om de nattigheid te ontvluchten. Een blik op het bord buiten de trein vertelt me dat ons voertuig precies op tijd is. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

De trein zet zich met een schokje weer in beweging en vervolgt zijn spoor en ik mijn speurtocht. Auto’s bij spoorwegovergangen zijn voorzien van een Nederlandse kentekenplaat. Het zegt niet alles, dat weet ik, maar ik neem alle aanwijzingen mee.

Het is nog erg rustig in ons rijtuig. We hebben bijbetaald om zeker te zijn van een zitplaats, maar een licht gevoel van spijt bekruipt me. Bijna alle zitplaatsen zijn nog leeg. Een enkele haardos die boven of langs de stoelen uitsteekt verraadt de aanwezigheid van een andere passagier.

Nu valt me ineens op dat de masten van de bovenleiding veranderd zijn van vorm. Ook de paaltjes die langs de wegen staan waar we voorbij flitsen zien er ineens subtiel maar onmiskenbaar anders uit. Ook dát zijn aanwijzingen, maar alle velden en bomen zien er nog steeds gewoon als velden en bomen uit.

De omroeper maakt een eind aan de onzekerheid en heet ons in verschillende talen welkom in Duitsland. Herzlich wilkommen in Deutschland!